KRÓTKA HISTORIA SEJFU

           Badania naukowe dowodzą, że pierwowzór sejfu - skrzynie z zamkami były w użyciu już w starożytnym Egipcie. Do dzisiaj jednak nie zachował się żaden egzemplarz wcześniejszy niż z okresu średniowiecza. Najstarsze istniejące dzisiaj eksponaty zostały zbudowane z twardego drewna okutego w elementy z żelaza, najczęściej w kształcie płaskowników. Wyposażone w wymyślne zamki, dla dodatkowego bezpieczeństwa dziurkę od klucza ukrywano na przykład pod tajną klapką albo charakteryzowano jako część ozdoby.

           Dalszy rozwój miał miejsce raczej w kierunku artystycznym niż w kierunku zabezpieczeń, aż do momentu wprowadzenia skrzyń zbudowanych całkowicie z żelaza kutego, które na ogół charakteryzowały się tym, że połączenia wszystkich elementów były nitowane lub pasowane. Pod koniec XVIII wieku skrzynie z żelaza kutego zaczęły zastępować skrzynie z żelaza lanego. Produkcja ich przybrała charakter masowy, a cena stała się bardziej przystępna. W Europie żelazne skrzynie zostały rozwinięte do bardzo wysokiej normy artystycznego piękna i mistrzostwa.

           Pierwsze sejfy były zaprojektowane by chronić przed włamaniem, jednak nie oferowały ochrony przed ogniem. Konstrukcje sejfów ognioodpornych powstały na początku XIX wieku. Konstruktorzy szybko zrozumieli, że sejfy których ściany były wykonane z pojedynczej warstwy nigdy nie zabezpieczą w sposób właściwy zawartości przed działaniem ognia. Wprowadzono sejfy zbudowane z dwóch płaszczy, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniono materiałem izolacyjnym. Na przełomie XIX i XX wieku, gdy wzrost włamań wymusił na konstruktorach zastosowanie bardziej wyrafinowanych technik zabezpieczeń, stopniowo zaczęto wprowadzać do produkcji stal, której cena w tamtym okresie stała się przystępna. Stal dała konstruktorom nowe możliwości, sejfy mogły powstawać z pojedynczego arkusza poprzez zginanie pod różnymi kątami. Praktyka zaś rozwinęła zabezpieczenia drzwi przez kilka rygli blokowanych zamkiem głównym. Ten kierunek tworzenia coraz to nowszych i doskonalszych konstrukcji z pewnością można uznać za wyznacznik budowy współczesnych sejfów. Analizując historię powstania na początku skrzyń drewnianych, które w drodze postępu przekształciły się w dzisiejsze sejfy trudno pominąć fakt, który miał największy wpływ na rozwój tego typu urządzeń - mianowicie przestępczość, która była głównym motorem napędowym powstawania coraz doskonalszych konstrukcji.

           Do forsowania zabezpieczeń sejfów używano wielu narzędzi i materiałów, a pomysłowość włamywaczy do dziś jest nieograniczona. W zamierzchłych czasach były to podstawowe narzędzia ślusarskie. Konstruktorzy sejfów wprowadzili coraz bardziej pomysłowe rozwiązania. Na przykład, aby wyeliminować zagrożenie użycia materiałów wybuchowych, które wprowadzano do zamka przez dziurkę od klucza i w ten sposób doprowadzano do otwarcia sejfu wymyślono zamek szyfrowy, który do dziś jest uznawany za najlepsze urządzenie antywybuchowe. Z kolei w Stanach Zjednoczonych w czasach wzmożonej fali napadów na banki, popularna stała się najprostsza metoda, bankiera w nocy uprowadzano z domu i kazano mu otworzyć sejf. Odpowiedzią konstruktorów było wprowadzenie dodatkowych zamków czasowych, które wymuszały możliwość otwarcia sejfu tylko w określonych godzinach. W powojennej Europie wzrost przestępstw analitycy wiązali z dużym postępem w dziedzinie konstrukcji maszyn i rozwojem specjalistycznych narzędzi, oraz szkoleniem personelu w ich obsłudze. Obecnie mimo spadku liczby przestępstw, których przedmiotem są włamania do sejfów nieustanny wyścig konstruktorów i włamywaczy nadal trwa.